Gabriel Narutowicz urodził się 17 marca 1864 w Teleszach na Żmudzi w rodzinie ziemiańskiej. Po przerwanych z powodu gruźlicy studiach na Wydziale Matematyczno-Fizycznym w Petersburgu wyjechał do Szwajcarii, gdzie kontynuował naukę na Politechnice w Zurychu. Po zakończeniu studiów, nie mogąc powrócić do Polski na skutek nakazu aresztowania wydanego przez carskie władze, przyjął obywatelstwo szwajcarskie i otrzymał pracę w biurze budowy kolei żelaznej oraz wodociągów i kanalizacji w St.Gallen.
Pracował przy regulacji Renu oraz elektryfikacji Szwajcarii. Zbudował elektrownię Kubel – jedna z największych w Szwajcarii. Kierował budową hydroelektrowni Andelsbuch, gdzie zrealizował ciekawy pomysł budowy zapewniającego ciągłość pracy zbiornika rezerwowego, wykorzystywany później w innych elektrowniach. Zaprojektował elektrownię Mühleberg, siłownię wodną w Oberhasli i elektrownię Buitreras i Refrain. W jego biurze projektowym powstało wiele nowoczesnych projektów elektrowni wodnych, które przyniosły mu międzynarodowy rozgłos i uznanie. W 1908 roku mianowano go profesorem, a kilka lat później został dziekanem wydziału inżynierii na Eidgenössische Technische Hochschule w Zurychu.
W 1911 roku objechał Galicję badając możliwości wykorzystania energii wodnej rzek Podkarpacia. Efektem tej podróży był projekt elektrowni wodnej Szczawnica-Jazowsko wykonany bezpłatnie przez jego biuro . We wrześniu 1919 roku, na zaproszenie polskiego rządu przybył do kraju, a niecały rok później otrzymał nominację na ministra robót publicznych. Nadzorował prace nad budową hydroelektrowni w Porąbce na Sole i siłowni wodnej w Gródku. W roku 1922 powierzono mu tekę ministra spraw zagranicznych i skłoniono do kandydowania na prezydenta II RP.
Tydzień po wygranych wyborach, 16 grudnia 1922 roku na otwarciu wystawy dzieł sztuki w galerii Zachęta, Gabriel Narutowicz zginął w zamachu zastrzelony przez fanatyka – Eligiusza Niewiadomskiego.
