Józef Konrad Dietl urodził się 24 stycznia 1804 roku w Podbużu.
Był synem austriackiego urzędnika i polskiej szlachcianki, w domu rozmawiał wyłącznie po niemiecku. Mimo to czuł się Polakiem. Jako profesor, a przez chwilę rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego bronił jego polskości, co sprowadziło na niego niełaskę władz wiedeńskich i zakończyło jego karierę uniwersytecką. Niezrażony tym dalej działał na rzecz rozpowszechnienia nauczania w języku polskim i przyczynił się do jego wprowadzenia w szkołach średnich publicznych i ludowych w Galicji.
Józef Dietl był znakomitym lekarzem, specjalistą chorób wewnętrznych. Promował na ziemiach polskich nowoczesne wówczas metody diagnostyczne – osłuchiwanie i opukiwanie, był propagatorem fizykoterapii i leczenia higieniczno-dietetycznego. Walczył z kołtunem, który w tamtych czasach uważany był za chorobę. Postulował, aby osoby mające różne dolegliwości były leczone w oddzielnych pomieszczeniach – w tamtych czasach chorzy z różnymi chorobami przebywali w tych samych salach, zarażając się nawzajem. Stworzył nową dziedzinę medycyny, balneologię czyli naukę o leczniczych walorach różnych wód podziemnych, które sklasyfikował, kładąc podwaliny tej gałęzi medycyny na ziemiach polskich. Dzięki niemu stały się modne polskie sanatoria, m.in.: Krynica, Rabka, Iwonicz, Szczawnica i Żegiestów.
Jego życie do końca związane było z Krakowem, którego prezydentem został w 1866 roku. Kraków wyglądał wtedy jak miasto prowincjonalne. Dietl bez nakładania na miasto nowych ciężarów podwyższył przychody kasy miejskiej i rozpoczął duże inwestycje. Doprowadził m.in do oczyszczenia koryta Starej Wisły, uporządkowania Plant i murów wokół Starego Miasta, przygotowania planu odbudowy i konserwacji Sukiennic, rozwinięcia sieci wodociągów,
utworzenia miejskiej straży ogniowej, przejęcia w zarząd szkół w mieście czy powstania Szkoły Sztuk Pięknych.
Jest uważany za jednego z najlepszych prezydentów w historii Krakowa.
