Nina Novak : “Jestem tancerką klasyczną, więc mam to we krwi, że nigdy nie patrzę pod nogi, ale przed siebie. Ot, taka postawa. Również wobec życia”.
Nina Novak, a właściwie Janina Nowak urodziła się 23 marca 1923 roku w Warszawie. Przed wojna okrzyknięta cudownym dzieckiem, potem zapomniana, w Polsce znana tylko nielicznym miłośnikom baletu – na światowych scenach zrobiła oszałamiającą karierę. Ukończyła szkołę baletową przy warszawskim Teatrze Wielkim. Została solistką Polskiego Baletu Reprezentacyjnego, a po zakończeniu II wojny światowej Polskiego Baletu Parnella i zespołu Mikołaja Kopińskiego.
W roku 1946 wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie otrzymała miano jednej z najwybitniejszych tancerek baletowych. Otrzymała honorowe obywatelstwo 5 amerykańskich miast.
Została primabaleriną, baletmistrzynią oraz pedagogiem Ballet Russe de Monte Carlo. Po zakończeniu kariery wyszła za mąż za wenezuelskiego dyplomatę i otworzyła w Caracas własną szkołę baletową. Wielu z jej uczniów zrobiło światowe kariery.
W 1961 roku wystąpiła gościnnie w Polsce, dzięki czemu mogła po kilkunastu latach spotkać się ze swoją matką i pozostałymi w kraju członkami rodziny. Tańczyła główne partie w spektaklu “Giselle” i “Jezioro Łabędzie.”
Wspominała : ” Widownia krzyczała moje imię: „Nina, Nina”. Kwiaty w Polsce były w tym czasie bardzo drogie, ale scena i tak została nimi zasypana. Potrzebowałam czterech mężczyzn, aby je pozbierali. Następnie tancerki zabrały mnie ze sceny i zaprowadziły do mojej garderoby. Płakałam. To było jak spełnienie marzeń”.
Do początku wieku Nina Novak w wywiadach nigdy nie wspominała o swojej wojennej przeszłości. W obozach zagłady straciła starszego brata i ojca, sama trafiła do niemieckiego obozu pracy, gdzie musiała po 14 godzin pracować w fabryce sprzętu do niemieckich samolotów.
„W Ameryce nie mogłam mówić o wojnie, w czasie której przeżyłam straszne chwile. Chciałam, żeby promowano mnie za to, że dobrze tańczę, a nie z powodu moich wojennych przeżyć”.
