Halina Krahelska, urodzona w 1912 roku w Mazurkach w rodzinie inteligenckiej. Aktywna w Związku Harcerstwa Polskiego od 1928, pełniła różne funkcje, m.in. prowadziła gromadę zuchów. Po zdaniu matury w 1932, studiowała geografię, historię i etnografię na Uniwersytecie Warszawskim.
W okresie 1936–1937 pozowała dla rzeźbiarki Ludwiki Nitschowej przy pracy nad pomnikiem Syreny. W czasie II wojny światowej, działała w obronie cywilnej, a po okupacji pracowała w Puławach. Od grudnia 1939 była zaangażowana w konspirację Związku Walki Zbrojnej, pełniąc role łączniczki i kurierki na terenie Nowogródczyzny. Przeszkolona w służbie sanitarnej, pracowała jako pielęgniarka w latach 1943–1944 we Włodawie, szkoląc jednocześnie dziewczęta do służby sanitarnej.
Podczas powstania warszawskiego w 1944, służyła jako sanitariuszka . 1 sierpnia, podczas ataku na budynek Domu Prasy, została trzykrotnie postrzelona, zmarła 2 sierpnia po operacji w szpitalu powstańczym. Po wojnie jej zwłoki przeniesiono na stary cmentarz na Służewie. Awansowana pośmiertnie do stopnia plutonowego Armii Krajowej, została odznaczona orderami.
Halina Krahelska była także twórczynią, pisząc wiersze i piosenki od 1928 roku. Najbardziej znana to “Hej, chłopcy, bagnet na broń”, napisana w styczniu 1943, która stała się symbolem Polski Walczącej. Jej teksty publikowano w prasie konspiracyjnej, a po wojnie wydano dwa zbiory: “Smutna rzeka” i “Wiersze”.
