Benedykt Tadeusz Dybowski to polski przyrodnik, podróżnik i lekarz, znany z badań na Syberii, Bajkale i Kamczatce. Urodził się w Adamarynie w 1833 roku, studiował medycynę i nauki przyrodnicze w Dorpacie i we Wrocławiu, a w 1860 roku uzyskał doktorat w Berlinie.
Po udziale w powstaniu styczniowym został aresztowany i skazany na śmierć, ale uratowało go wstawiennictwo niemieckich zoologów. Został zesłany na Syberię, gdzie rozpoczął badania fauny Bajkału. W ciągu dwunastu lat odkrył 116 nowych gatunków skorupiaków i 6 ryb, zyskując uznanie w środowisku naukowym.
W 1876 roku Dybowski wyjechał na Kamczatkę, gdzie pracował jako lekarz okręgowy i prowadził badania zoologiczne. Zakładał szpitale, zwalczał epidemie i angażował się w działalność humanitarną. Po powrocie do Polski w 1883 roku objął katedrę zoologii na Uniwersytecie Lwowskim, zakładając Muzeum Zoologiczne. W 1928 roku otrzymał tytuł honorowego obywatela Lwowa.
Jego badania nad fauną Bajkału miały ogromne znaczenie dla biologii, a prace publikowane po polsku, niemiecku, francusku i rosyjsku przyczyniły się do rozwoju limnologii. Zbadał także faunę lądową i prowadził ekspedycje naukowe, odkrywając nowe gatunki zwierząt.
Po przejściu na emeryturę w 1906 roku Dybowski nadal publikował prace naukowe. Zmarł w 1930 roku, a jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, a rzeczywisty na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie. Jego dziedzictwo naukowe obejmuje ponad 400 gatunków zwierząt opisanych na podstawie jego badań oraz teorię ewolucji fauny Bajkału.
