Zbigniew Burzyński urodził się w Żółkwi koło Lwowa 31 marca 1902 w rodzinie inteligenckiej. Uczęszczał do szkoły średniej we Lwowie, Wiedniu i Krakowie, gdzie wstąpił do Korpusu Kadetów w Łobzowie i uzyskał maturę. Następnie z 11 lokatą na 400 podchorążych ukończył Szkołę Podchorążych Artylerii w Poznaniu. W 1921 został wysłany do Oficerskiej Szkoły Aeronautycznej w Toruniu na kurs obserwatorów aeronautycznych, który ukończył z najlepszą lokatą, awansując jednocześnie na stopień porucznika.
W 1922 roku sprowadzono do Torunia sterowiec wcześniej używany we Francji w czasie I wojny światowej. Znając język francuski przetłumaczył instrukcje obsługi oraz montażu i uczestniczył w próbach lotów bez instruktorów. 27 września 1922 roku odbył pierwszy lot balonem wolnym.
Dwa lata później odbył staż w wojskowych zakładach balonowych we Francji, co pozwoliło mu uruchomić pierwszy w Polsce zakład produkujący powłoki balonowe. Pod jego kierownictwem zbudowano pierwszy polski balon wolny i balon na uwięzi. Zaprojektował też prototyp polskiego balony zaporowego.
Baloniarstwo okazał się dla Zbigniewa Burzyńskiego nie tylko pracą ale i pasją, przygodą na całe życie. Był dwukrotnym zdobywca pucharu Gordona Bennetta i rekordzistą świata, w wysokości lotu – jego rekord z 1936 roku wynoszący 10 853 m nie został poprawiony przez następne 26 lat.
W 1955 roku, w wieku 53 lat, Zbigniew Burzyński ukończył studia na Politechnice Warszawskiej uzyskując dyplom inżyniera mechanika specjalności balonowej. Szkolił pilotów, instruktorów i mechaników balonowych, opracowywał dokumentacje techniczną, nadzorował budowę i oblatywanie balonów wolnych. Był jednym z pionierów i propagatorów polskiego sportu balonowego oraz stałym delegatem w Międzynarodowej Komisji Balonowej FAI w Paryżu. Pomógł również reaktywować ten sport w Czechosłowacji.
