Maria Rodziewiczówna urodziła się w 1863 roku we wsi Pieniucha na Grodzieńszczyźnie, w rodzinie ziemiańskiej. Jej rodzice zostali skazani na konfiskatę majątku i zesłanie na Syberię za udzielenie pomocy powstańcom styczniowym. Po amnestii w 1871 roku Rodziewiczowie wrócili do Warszawy. Ich sytuacja materialna była trudna. Sytuacja nieco sie poprawiła, kiedy to ojciec odziedziczył po swoim bracie majątek Hruszowa na Polesiu.
Po śmierci ojca w 1881 roku, 17-letnia Maria przejęła gospodarstwo rodzinne o powierzchni 1600 hektarów. Zadłużone gospodarstwo stanowiło wyzwanie, jednak Rodziewiczówna skutecznie zarządzała majątkiem i spłacała długi. Z czasem zyskała reputację dobrego troszczącego się o chłopów gospodarza.
Rodziewiczówna miała męskie rysy twarzy i postawę. Prawdopodobnie cierpiała na dolegliwości endokrynologiczne. W tym czasie zaczęła się również nosić jak mężczyzna – ścięła na krótko włosy i nosiła męskie ubrania.
W 1882 roku zadebiutowała literacko pod pseudonimem Mario, a jej pierwszą powieścią była “Straszny dziadunio”. Ogółem opublikowała około 30 książek, zdobywając popularność jako “Sienkiewicz w spódnicy”. Jej twórczość często afirmowała polskość i ziemiańskie tradycje.
W czasie I wojny światowej uczestniczyła w organizacji szpitala wojskowego i pomagała w tanich kuchniach. Po wojnie wróciła do Hruszowej, gdzie zaangażowała się w działalność społeczną, zakładając m.in. Dom Polski w Antopolu.
W czasie II wojny światowej została wysiedlona z Hruszowej, a jej majątek został zniszczony. Mieszkała w Warszawie w trudnych warunkach materialnych. Zmarła w 1944 roku na zapalenie płuc i została pochowana na warszawskich Powązkach.
Do jej najpopularniejszych powieści należą “Lato leśnych ludzi”, “Dewajtis” i “Między ustami a brzegiem pucharu”. Często krytykowana była za sentymentalizm, z drugiej jednak strony doceniana była za realizm i tematy jakie podejmowała – pisała bowiem o rzeczach dla człowieka i jego życia najważniejszych.
