Stanisław Ulam urodził się w 1909 roku we Lwowie . Wykładał na Uniwersytecie w Princeton, Uniwersytecie Madison, Uniwersytecie Południowej Kalifornii, Uniwersytecie Kolorado i Harvardzie. Był jednym z twórców lwowskiej szkoły matematycznej.
Zajmował się topologią, teorią mnogości i teorią miary. Jednym z jego największych osiągnięć w tej dziedzinie jest metoda numeryczna Monte Carlo, którą to wymyślił układając pasjans. Służyła ona do modelowania matematycznego procesów zbyt złożonych, aby można było przewidzieć ich wyniki za pomocą podejścia analitycznego. Jako jeden z pierwszych naukowców do swojej pracy zaczął wykorzystywać komputer. Dzięki odkryciom Lwowianina można było przeprowadzać symulacje skomplikowanych procesów z dość dobrą dokładnością. Metodę Monte Carlo stosuje się do dzisiaj w symulacjach komputerowych.
Stanisław Ulam był jednym z głównych twórców programu Orion, w którym pracowano nad napędem nuklearnym rakiet kosmicznych i członkiem grupy, która zajmowała się skonstruowaniem bomby atomowej – projektu Manhattan. Pracował również nad bombą wodorową, gdzie stosując swoje innowacyjne metody matematyczne dowiódł, że koncepcja obrana przez kierownika projektu była błędna i zaproponował swoje rozwiązanie, czym doprowadził przedsięwzięcie do sukcesu. Uważał, że skonstruowanie tej broni – o ile nie zdarzy się żaden wypadek – uczyni wojnę niemożliwą.
“Świadomość, że pojedyncze bomby są w stanie zniszczyć nawet największe miasta, mogła przyczynić się do zmniejszenia prawdopodobieństwa wybuchu wojny totalnej w jeszcze większym stopniu niż fakt istnienia bomb atomowych, z ich przerażającą niszczycielską sił”.
