12 lutego 1833 roku w Krzemieńcu na Wołyniu, w rodzinie szlacheckiej, urodził się Aleksander Piotr Czekanowski – polski podróżnik i geolog, badacz Syberii Środkowej.
Po ukończeniu gimnazjum w Kijowie, rozpoczął studia na wydziale lekarskim , jednak zainteresowania naukami przyrodniczymi, szczególnie geologią, skłoniły go do przeniesienia się na wydział geologii uniwersytetu w Dorpacie. Tam poznał ludzi, z którymi los stykał go później wielokrotnie – Benedykta Dybowskiego i Fryderyka Szmidta. Po ukończeniu studiów wrócił do Kijowa, gdzie pracował nad zbiorami miejscowego uniwersytetu.
W 1863 roku podejrzewany o udział w powstaniu styczniowym, został uwięziony i zesłany na Syberię na 12 lat katorgi. Odebrano mu również prawa szlacheckie. W czasie podróży na zsyłkę, zbierał okazy przyrodnicze, wykorzystując improwizowane narzędzia m.in. wykonaną z denka karafki lupę. W trakcie podróży zachorował na tyfus, która to choroba wywołała komplikacje w postaci nawracających stanów depresyjnych towarzyszących mu do końca życia. Mimo nawrotów choroby, życiu w skrajnej nędzy, pracując fizycznie u syberyjskich chłopów cały czas pracował naukowo – studiował geologię tzw. Lądu Angary, dokonując obserwacji meteorologicznych za pomocą przyrządów własnego pomysłu.
W kolejnych latach prowadził liczne wyprawy naukowe po Syberii, badając m.in. Góry Sajańskie i dolinę Katungi. W 1875 roku, wraz z Zygmuntem Węgłowskim, przemierzył dolny bieg Leny. Podczas siedmiomiesięcznej wyprawy zebrali obfite zbiory paleontologiczne, botaniczne i entomologiczne.
Po powrocie do Petersburga Czekanowski został kustoszem w Muzeum Mineralogicznym Akademii Nauk, gdzie opracowywał swoje zbiory. Zmarł w 1876 roku w wieku zaledwie 43 lat w wyniku niewydolności nerek. Niektórzy jednak podejrzewali samobójstwo spowodowane nerwicą i depresją.
