Emilia Malessa urodziła się 26 lutego (niektóre źródła podają 13 lutego) 1909 roku w Rostowie nad Donem.
Brała udział w kampanii wrześniowej 1939 roku. Już w październiku zaangażowała się w działania konspiracyjne i do końca niemieckiej okupacji była szefem działu łączności zagranicznej “Zagroda”. W latach 1940-1944 podlegało jej ponad stu kurierów i ludzi z personelu pomocniczego. Walczyła w powstaniu warszawskim, po rozwiązaniu AK weszła w skład Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj, a następnie I Zarządu Głównego Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. W październiku 1945 roku za zgodą swoich przełożonych zrezygnowała z dalszej pracy konspiracyjnej, uważając ją za bezcelową. Nakazano jej zdanie obowiązków następcy do 5 listopada.
W nocy z 30 na 31 października 1945 roku została aresztowana w Warszawie przez UB. Po uzyskaniu oficerskiego słowa honoru od szefa Departamentu Śledczego MBP, Józefa Różańskiego (prawdziwe nazwisko Józef Goldberg) o nierepresjonowaniu podległych jej konspiratorów, w porozumieniu ze swoim przełożonym płk Janem Rzepeckim, zdecydowała się na ujawnić swoją komórkę, podając część nazwisk i adresów.
Różański słowa nie dotrzymał, rozpoczęły się aresztowania, przesłuchania i tortury.
Emilia Malessa była sądzona i została skazana na dwa lata więzienia, ale decyzją Bolesława Bieruta została uniewinniona i zwolniona. Natychmiast podjęła próby interwencji, domagając się dotrzymania umowy i uwolnienia ujawnionych przez nią żołnierzy podziemia. Chodziła pod więzienie na ul. Rakowiecką, żądała widzenia z Różańskim. Ogłosiła głodówkę, siedziała pod więziennym murem – odrzucona i upokarzana przez swoje dawne środowisko konspiracyjne, 5 czerwca 1949 roku popełniła publiczne samobójstwo podcinając sobie żyły przed gmachem Urzędu Bezpieczeństwa.
Nawiązanie do jej historii można dopatrzeć się w losach głównego bohatera filmu Andrzeja Wajdy “Pierścionek z Orłem w Koronie”.
