Władysław Sikorski, urodzony 20 maja w Tuszowie Narodowym niedaleko Sandomierza, rozpoczął służbę wojskową w armii austro-węgierskiej w 1904 roku, zdobywając stopień podporucznika. Angażował się w działalność niepodległościową, będąc zwolennikiem PPS. Jego wykłady na temat taktyki piechoty wojskowej przyciągały uwagę takich osobistości jak Józef Piłsudski, Kazimierz Sosnkowski, Walery Sławek i Aleksander Prystor.
Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku, Sikorski służył w Wojsku Polskim. Jego pierwszym sukcesem wojennym był przywództwo w grupie operacyjnej “Bartatów” podczas walk o Lwów z Ukraińcami. Następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, zdobywając Tarnopol i Zbaraż, co przyniosło mu awans na generała. 6 sierpnia 1920 roku został mianowany przywódcą 5. Armii, która odegrała kluczową rolę w Bitwie Warszawskiej, zatrzymując napierającą armię Michaiła Tuchaczewskiego.
Po wojnie polsko-bolszewickiej pełnił szereg wysokich funkcji, w tym szefa Sztabu Generalnego, premiera i ministra spraw wewnętrznych, oraz ministra spraw wojskowych. Opowiedział się po stronie legalnych władz podczas przewrotu majowego, co spowodowało jego usunięcie z czynnej służby wojskowej i odsunięcie od polityki.
W 1939 roku, po wybuchu wojny, Sikorski przedarł się przez Rumunię do Francji, gdzie został premierem rządu na uchodźstwie. Po upadku Francji w czerwcu 1940 roku, przeniósł się do Wielkiej Brytanii. Jego odpowiedzialnością było zawarcie latem 1941 roku układu polsko-sowieckiego, co doprowadziło do utworzenia Armii Andersa.
Władysław Sikorski zginął 4 lipca 1943 roku w katastrofie lotniczej na Gibraltarze.
