Władysław Żebrowski urodził się w 1898 roku w chłopskiej rodzinie w Surowem niedaleko Myszyńca na Kurpiach. W młodości imał się różnych prac, ale nigdzie nie zagrzał miejsca na dłużej. Pod wpływem kolegi z wojska, a zarazem zakonnika, podjął decyzję o tym, że sam złoży śluby. Do zakonu franciszkanów w Grodnie wstąpił w 1925 roku przybierając imię Zenon.
24 kwietnia 1930 roku w Nagasaki wraz z innymi franciszkanami m.in. Maksymilianem Maria Kolbe pojawił się Władysław Żebrowski – brat Zenon. Zakonnicy rozpoczęli wydawanie japońskiej wersji “Rycerza Niepokalanej” i wybudowali w mieście klasztor. Kolbe wrócił do Polski w 1936 roku, zaś dla Władysława Żebrowskiego Japonia już na zawsze miała stać się drugim domem.
Po zrzuceniu bomby atomowej na Nagasaki polscy franciszkanie utworzyli w klasztorze sierociniec dla dzieci, które utraciły rodziny w wyniku wybuchu. Brat Zenon przemierzał Japonię i odnajdywał bezdomne dzieci, by zapewnić im dach nad głową. Organizował sierocińce oraz zakładał osiedla dla bezdomnych i ubogich tzw. miasta mrówek, rozdawał żywność, dystrybuował artykuły pierwszej potrzeby wśród biednych i chorych.
Władysław Żebrowski – brat Zenon cieszył się ogromnym zaufaniem i szacunkiem Japończyków. Nazywany był przez nich bratem Zeno ( od jap. słowa zennō – wszechmocny). W 1969 został odznaczony przez cesarza Orderem Skarbu Świętego IV klasy, a w 1979 u podnóża góry Fudżi wzniesiono jego pomnik. Na podstawie jego życiorysu w 1998 roku zrealizowano film animowany zatytułowany Zeno kagirinaki ai ni (Brat Zeno – bezgraniczna miłość). Pamięć o polskich franciszkanach w społeczeństwie japońskim – zwłaszcza w kontekście pomocy humanitarnej – jest bardzo silna do dziś.
Władysław Żebrowski zmarł w Tokio w 52 rocznicę swego przybycia do Nagasaki.
