15 maja 1850 roku w Beyzymach Wielkich na Wołyniu, w rodzinie szlacheckiej urodził się Jan Beyzym.
Po upadku Powstania Styczniowego jego ojciec został zaocznie skazany na karę śmierci, a należący do Beyzymów dwór w Onackowcach spalili Kozacy. Matka razem z dziećmi przeniosła się do Kijowa, gdzie Jan ukończył II Gimnazjum. W 1872 roku przedostał się do Galicji i wstąpił do zakonu Jezuitów.
W wieku 48 lat po uzyskaniu zgody Generała zakonu wyjechał na Madagaskar, aby realizować swoje marzenie – poświęcić się pracy w służbie najbiedniejszym i najbardziej nieszczęśliwym, pogardzanym i odrzucanym – trędowatym.
Osiedlił się wśród nich na stałe. Leprozorium w Ambahivorace składało się z czterech budynków, w których 150 chorych, pozbawionych opieki medycznej, wegetowało w skrajnej nędzy, umierając częściej z głodu niż z powodu samej choroby: “Katolicy i poganie, mężczyźni, kobiety, dzieci, stłoczeni razem, jak zwierzęta”. Beyzym podjął trudną i rozpaczliwą pracę, mającą na celu poprawę stanu zdrowia i morale chorych, a także zwalczenia ich społecznej stygmatyzacji.
Zdecydował o budowie w Maranie szpitala dla 200 chorych i przedłożył projekt zwierzchnikom. Koszt projektu wynosił 30 tysięcy franków, na co misja jezuicka nie miała funduszy. Beyzym rozpoczął więc szeroko zakrojoną kampanię listowną, prosząc rodaków z Polski i będących na emigracji o pomoc. Do końca 1900 roku udało mu się zebrać 25 tysięcy franków.
Budowa szpitala trwała osiem lat. Do prac Beyzym zaangażował wszystkich podopiecznych na tyle, na ile pozwalał ich stan zdrowia. W 1911 roku oddano do użytku obiekt wyposażony w bieżącą wodę i zatrudniono personel medyczny. Szpital istnieje do dziś pod wezwaniem Matki Boskiej Częstochowskiej.
