Kazimierz Wierzyński (1894–1969) to jeden z najwybitniejszych polskich poetów i pisarzy, który odegrał istotną rolę w literaturze polskiej XX wieku. Urodził się w Drohobyczu, wówczas należącym do Austro-Węgier, obecnie znajdującym się na terenie Ukrainy. Wierzyński był zaangażowany w działalność literacką i polityczną od wczesnej młodości. Jego twórczość poetycka była bardzo zróżnicowana, obejmowała różnorodne tematy, od radosnych hymnów życia po gorzkie refleksje na temat wojny i emigracji.
Jednym z najbardziej znanych momentów w karierze Wierzyńskiego było zdobycie złotego medalu na Igrzyskach Olimpijskich w 1928 roku w Amsterdamie, w kategorii literatury. Nagrodzono go za tomik poezji “Laur olimpijski”, co uczyniło go pierwszym Polakiem, który zdobył medal olimpijski w kategorii artystycznej. Jego poezja była wówczas nacechowana optymizmem i uwielbieniem dla sportu oraz fizycznej aktywności, co znalazło wyraz w wspomnianym tomie.
W okresie dwudziestolecia międzywojennego Wierzyński był jednym z założycieli grupy poetyckiej “Skamander”, która odegrała kluczową rolę w rozwoju polskiej poezji tego okresu. Skamandryci, wśród których znajdowali się również tacy twórcy jak Julian Tuwim, Jan Lechoń, Jarosław Iwaszkiewicz i Antoni Słonimski, dążyli do odnowienia poezji i jej zbliżenia do życia codziennego. Wierzyński w swoich utworach chętnie sięgał po proste, zrozumiałe dla szerokiego grona odbiorców formy, a jego twórczość była pełna entuzjazmu, humoru i żywiołowości.
Wierzyński musiał emigrować z Polski po wybuchu II wojny światowej. Początkowo przebywał we Francji, a po jej upadku udał się do Stanów Zjednoczonych, gdzie mieszkał do końca życia. Emigracja miała znaczący wpływ na jego twórczość. Jego poezja stała się bardziej melancholijna, pełna bólu i refleksji nad losem ojczyzny. Tomiki takie jak “Czarny polonez” (1941) czy “Krzyże i miecze” (1946) ukazują jego głębokie przeżycia związane z wojną i rozłąką z krajem.
Kazimierz Wierzyński zmarł w Londynie w 1969 roku.
