Marcelina Sembrich-Kochańska (1858–1935) była jedną z najwybitniejszych polskich sopranistek operowych przełomu XIX i XX wieku. Jej niezwykły talent wokalny, technika bel canto oraz wyjątkowa kariera na największych scenach operowych świata zapewniły jej miejsce w panteonie operowych legend. Była nie tylko cenioną śpiewaczką, ale także wpływową pedagog muzyczną, której działalność miała znaczący wpływ na kolejne pokolenia wokalistów.
Marcelina Sembrich-Kochańska, urodzona jako Praxeda Marcelina Kochańska w Wiśniowcu na terenie dzisiejszej Ukrainy, od najmłodszych lat wykazywała niezwykłe zdolności muzyczne. Studiowała grę na skrzypcach i fortepianie w konserwatorium w Lwowie, jednak to jej głos stał się najważniejszym atutem. Kształcenie wokalne kontynuowała w Wiedniu i Mediolanie, doskonaląc technikę śpiewu pod okiem renomowanych pedagogów.
Debiut sceniczny Sembrich-Kochańskiej miał miejsce w Atenach w 1877 roku, gdzie wystąpiła jako Elwira w operze „Purytanie” Vincenza Belliniego. Jej kariera nabrała tempa po występie w operze „Łucja z Lammermoor” Donizettiego w Dreźnie. Wkrótce potem została zaangażowana przez Operę Drezdeńską, gdzie szybko zdobyła status gwiazdy.
Największą sławę przyniosły jej jednak występy w nowojorskiej Metropolitan Opera, gdzie zadebiutowała w 1883 roku w operze „Łucja z Lammermoor”. Była jedną z czołowych sopranistek tego teatru, śpiewając obok takich sław jak Enrico Caruso. Repertuar Sembrich-Kochańskiej obejmował zarówno opery włoskie, jak i francuskie, a jej interpretacje ról w dziełach Mozarta, Donizettiego, Belliniego i Verdiego należały do najwybitniejszych w historii opery.
Po zakończeniu kariery scenicznej w 1909 roku Sembrich-Kochańska poświęciła się pedagogice wokalnej. Wykładała w prestiżowych uczelniach, takich jak Curtis Institute of Music w Filadelfii i Juilliard School w Nowym Jorku. Jej uczniami byli wybitni śpiewacy, którzy kontynuowali tradycję bel canto.
Marcelina Sembrich-Kochańska pozostaje jedną z najwybitniejszych polskich śpiewaczek operowych. Jej nagrania, choć nieliczne, ukazują wirtuozerię i techniczną perfekcję. Jej nazwisko nosi Muzeum Sembrich w Bolton Landing w stanie Nowy Jork, upamiętniające jej wkład w świat opery.
