Aleksander Branicki (1821–1877) był polskim hrabią, podróżnikiem i kolekcjonerem, który odegrał ważną rolę w historii kultury i nauki w XIX wieku. Urodził się w zamożnej rodzinie szlacheckiej, a jego edukacja miała miejsce w Petersburgu. W czasie powstania styczniowego aktywnie wspierał walkę o niepodległość Polski, co doprowadziło do jego zesłania na Syberię po klęsce powstania.
Po powrocie z zesłania Branicki skupił się na podróżach, które prowadziły go m.in. do Egiptu i Afryki. Jego zamiłowanie do eksploracji świata zaowocowało bogatą kolekcją artefaktów i eksponatów, które zbierał podczas swoich podróży. Branicki był również pasjonatem botanik i zainwestował w ogrody botaniczne w Suchej, gdzie gromadził rzadkie rośliny.
Jednym z jego najważniejszych osiągnięć była biblioteka, która zawierała tysiące dzieł literackich, naukowych i artystycznych. Branicki był osobą wszechstronnie wykształconą, interesującą się zarówno sztuką, jak i naukami przyrodniczymi. Jego prace badawcze oraz kolekcje miały znaczący wpływ na rozwój nauki i kultury w Polsce.
Aleksander Branicki był także miłośnikiem koni i sportów jeździeckich, co dodatkowo wzbogacało jego życie towarzyskie. Po jego śmierci w 1877 roku, zbiory Branickiego przeszły w ręce rodziny, a wiele z jego eksponatów stało się częścią polskiego dziedzictwa kulturowego.
