Aleksander Ładoś to wybitna postać polskiej dyplomacji XX wieku, której działalność przyczyniła się do uratowania tysięcy Żydów podczas II wojny światowej. Jako szef Poselstwa RP w Bernie, był kluczowym członkiem tzw. Grupy Ładosia, zajmującej się fałszowaniem paszportów latynoamerykańskich dla Żydów zagrożonych zagładą . Ten dyplomata odegrał znaczącą rolę w ratowaniu Żydów przed zagładą, co czyni go jednym z bohaterów, których wkład w historię zasługuje na szczególne uznanie.
Aleksander Wacław Ładoś urodził się 27 grudnia 1891 roku we Lwowie. Od młodości angażował się w działalność niepodległościową, a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku rozpoczął karierę w polskiej dyplomacji. Pełnił funkcję konsula generalnego RP w Monachium oraz wicekonsula w Barcelonie.
W latach 1927–1931 był polskim posłem w Rydze, aktywnie pracując nad wzmocnieniem relacji polsko-łotewskich. Po powrocie do Polski działał w administracji rządowej oraz publicystyce, koncentrując się na sprawach międzynarodowych.
Podczas II wojny światowej Ładoś stanął na czele Poselstwa RP w Bernie . To właśnie tam wraz z grupą polskich dyplomatów i działaczy żydowskich rozpoczął akcję fałszowania paszportów latynoamerykańskich, ratując Żydów przed deportacją do niemieckich obozów zagłady.
“Grupa Ładosia”, do której należeli także Stefan Ryniewicz, Juliusz Kühl i Konstanty Rokicki, wystawiła tysiące fałszywych dokumentów Paragwaju, Hondurasu i Peru. Paszporty te pozwalały ich posiadaczom uniknąć transportu do obozów śmierci – zamiast tego trafiali do obozów internowania, gdzie mieli większe szanse na przeżycie. Szacuje się, że dzięki tej akcji uratowano nawet 8 tysięcy Żydów.
Po wojnie Aleksander Ładoś powrócił do Polski, ale ze względu na zmiany polityczne nie angażował się już w działalność publiczną. Zmarł 29 grudnia 1963 roku w Warszawie.
