Alfred Tarski ur. 14 stycznia 1901 w Warszawie, zm. 26 października 1983 w Berkeley w stanie Kalifornia – polski logik, członek Szkoły Lwowsko-Warszawskiej. Od 1939 r. pracował w Stanach Zjednoczonych. Twórca m.in. teorii modeli i semantycznej definicji prawdy.
Ten siedemnastoletni młodzieniec, przyszły absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, będzie w niedalekiej przyszłości uważany – obok Arystotelesa, Frege’a i Godla – za jednego z czterech najwybitniejszych logików wszech czasów.
Alfred Tarski zajmował się teorią mnogości, algebrą, logika oraz filozofią.
Jego najważniejszym osiągnięciem było zdefiniowanie prawdy. Zbudował ogólną teorię systemów dedukcyjnych, stworzył definicje takich pojęć metamatematycznych jak : dowód, niesprzeczność, zupełność, konsekwencja ,wynikanie oraz ideę semantyki – nauki badającej relację między językiem a rzeczywistością. Niespotykana wcześniej precyzja jego wywodów, zmieniła standardy formułowania wypowiedzi z zakresu logiki czy filozofii. Tarski zapoczątkował nowy dział logiki matematycznej – teorię modeli. Prowadził też badania w zakresie algebry uniwersalnej – interesowały go zwłaszcza tzw. algebry cylindryczne.
Był wykładowcą na Harvardzie i na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, a także profesorem wizytującym na uczelniach w Meksyku, Los Angeles, Chile, Londynie i na Sorbonie.
Alfred Tarski przez całe życie czuł się Polakiem, zawsze podkreślał swoje pochodzenie, a w jego domu mówiono przede wszystkim po polsku.
W 2000 r. Komisja Nazewnictwa Międzynarodowej Unii Astronomicznej nadała imię Alfreda Tarskiego odkrytej w 1997 roku planetoidzie.
