Bolesław Kontrym, urodzony 27 sierpnia 1898 roku w majątku Zatruce na Wołyniu, pochodził z rodziny szlacheckiej z tradycjami walki o niepodległość. W wieku 10 lat rozpoczął naukę w rosyjskiej szkole wojskowej w Jarosławiu nad Wołgą, skąd został relegowany. Następnie uczęszczał do szkoły wojskowej w Saratowie. W czasie I wojny światowej służył w sztabie dywizji piechoty i w zwiadzie konnym.
Pod koniec 1917 roku nawiązał kontakty z oficerami 2. Korpusu Polskiego, zrzekł się stopnia oficerskiego i walczył jako szeregowy w bitwie pod Kaniowem w maju 1918 roku. Po ucieczce z niemieckiej niewoli został aresztowany przez bolszewików i wcielony do Armii Czerwonej, gdzie walczył na północy Rosji z wojskami ententy. Odznaczony dwoma orderami, służył jako dowódca pułku piechoty podczas ataku na Polskę, za co otrzymał order Czerwonego Sztandaru. Po wojnie studiował w Akademii Sztabu Generalnego w Moskwie i w 1922 roku rozpoczął współpracę z polskim wywiadem.
Bolesław Kontrym przekazywał informacje o dyslokacji jednostek Armii Czerwonej, a w grudniu 1922 roku uciekł do Polski. Służył w straży granicznej, Korpusie Ochrony Pogranicza i Policji Państwowej, zwalczając struktury komunistyczne na Kresach. Po ataku ZSRS 17 września 1939 roku przedostał się na Litwę, gdzie został internowany. Uciekł przez Estonię, Łotwę, Szwecję, Norwegię i Anglię do Francji, gdzie w marcu 1940 roku służył w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Podhalańskich. Dowodził plutonem w bitwie pod Narwikiem i w kampanii francuskiej. Po upadku Francji pełnił funkcję Kierownika Działu Wizowego Placówki Ewakuacyjnej w Marsylii, a pod koniec 1940 roku znalazł się w Wielkiej Brytanii, gdzie przeszedł szkolenie dywersyjne i spadochronowe.
Zrzucony do Polski w nocy z 1 na 2 września 1942 roku, przydzielony do „Wachlarza”, a od marca 1943 roku był szefem Kedywu Okręgu AK Brześć i Centrali Służby Śledczej Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa. Dowodził oddziałem „Sztafeta-Podkowa”, wykonując egzekucje na konfidentach i agentach gestapo. Walczył w Powstaniu Warszawskim, gdzie był czterokrotnie ranny. Po powstaniu przebywał w obozach jenieckich, m.in. w Sandbostel, skąd uciekł w kwietniu 1945 roku do 1 Dywizji Pancernej gen. Maczka.
Bolesław Kontrym do Polski powrócił 17 maja 1947 roku. Próbował wrócić do normalnego życia. W październiku 1948 roku został aresztowany i oskarżony o „faszyzację” Polski oraz zwalczanie komunistów. Prawdziwym powodem były rozgrywki wewnątrz reżimu. Skazany na śmierć 26 czerwca 1952 roku, wyrok wykonano 2 stycznia 1953 roku. Pośmiertnie uniewinniono go i zrehabilitowano 3 grudnia 1957 roku, jednak rodzinie odmawiano dostępu do dokumentów dotyczących jego procesu i wyroku.
