Edmund Biernacki urodził się 19 listopada 1866 roku w Opocznie. Po uzyskaniu w 1889 roku dyplomu lekarskiego i odbyciu stażu w klinikach w Paryżu i Heidelbergu został mianowany ordynatorem Kliniki Diagnostycznej Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Prowadził intensywne badania z zakresu neurologii, kardiochirurgii i chorób zakaźnych. Najwybitniejszym z jego ponad 40 opublikowanych artykułów naukowych jest ten z 1897 roku, a poświęcony opadaniu czerwonych krwinek w niekrzepnącej krwi.
Biernacki zaobserwował, że w rozcieńczonej cytrynianem sodu krwi, znajdujące się w osoczu czerwone krwinki opadają z różną szybkości, w zależności od stanu ogólnego danego organizmu. Ta obserwacja stała się później niezwykle ważna dla rozwoju diagnostyki medycznej – pomiar prędkości opadania krwinek pozwala bowiem ustalić, czy w ciele człowieka nie rozwija się jakaś choroba.
To badanie wykorzystywane do dziś i nazywane jest odczytem Biernackiego (OB). Edmund Biernacki jest również autorem pierwszego polskiego podręcznika hematologii. Opisał również objaw porażenia nerwu łokciowego w przebiegu kiły (objaw Biernackiego).
