Eugeniusz Łazowski urodził się w 1913 roku w Częstochowie. Po odzyskaniu niepodległości wyjechał z rodzicami do Warszawy, gdzie po ukończeniu warszawskiego liceum wstąpił do Szkoły Podchorążych Sanitarnych i jako jej uczeń studiował na Uniwersytecie Józefa Piłsudskiego medycynę.
W czasie wojny zaczął pracę w PCK w Rozwadowie. Wkrótce potem skontaktował się z oddziałem ZWZ , który zaopatrywał w leki i środki opatrunkowe i udzielał pomocy medycznej żołnierzom. Pomagał również Żydom z tamtejszego getta. Gdy potrzebowali od niego pomocy lekarskiej, na płocie jego domu, który sąsiadował z granicami rozwadowskiego getta wywieszali kawałek białego materiału. Spotykał się z nimi z nocy, w tajemnicy – za pomoc Żydom w czasie okupacji groziła kara śmierci.
Kiedy jego przyjaciel odkrył, że powszechna i nieszkodliwa bakteria Proteus vulgaris OX19 daje w teście Weila-Felixa, stosowanym przez Niemców do weryfikowania zarażenia tyfusem dokładnie takie same reakcje, jak mikroorganizmy rzeczywiście wywołujące tę chorobę postanowił, że wywołają fałszywą epidemię tyfusu. Aby nadać jej wiarygodności, zgodnie z regułami rządzącymi epidemiami musiała się ona rozwijać się wzdłuż szlaków komunikacyjnych. Miała wybuchać zimą, a zanikać latem. Zachowując rozsądek, co do ilości, miejsca i ludzi, zaszczepiali mieszkańców Rozwadowa i okolic, licząc na to, że wywołanie sztucznej epidemii tyfusu nastraszy Niemców, zmniejszy ilość aresztowań, wywózek i rewizji. Mistyfikacja się udała – przez trzy lata Rozwadowem rządziła epidemia, której nie było.
Pomysł doktora Eugeniusza Łazowskiego pozwolił uratować z okolicznych miasteczek około 8000 osób, które zostały objęte kwarantanną i uniknęły zesłania do obozów pracy.
W lipcu 1944 roku Łazowski w ostatniej chwili uciekł przed aresztowaniem go przez Gestapo. Niemcy chcieli go rozstrzelać za pomoc udzielaną żołnierzom AK. Przed aresztowaniem ostrzegł go niemiecki żandarm, którego Łazowski wcześniej leczył. Ukrywał się wraz z rodziną w Stalowej Woli, potem przeniósł się do Warszawy.
Eugeniusz Łazowski w 1958 roku wyjechał do USA, gdzie został profesorem pediatrii w Uniwersytecie Stanowym w Illinois.
