5 czerwca 1891 roku w Bohusławiu urodziła się nazywana z powodu swej urody “la belle Polonaise”, polska bakteriolog i mikrobiolog Helena Sparrow.
Z wykształcenia była lekarzem bakteriologiem, mikrobiologiem. Zajmowała się tyfusem plamistym i gruźlicą, nadzorowała programy szczepień przeciw błonnicy, płonnicy, gorączce plamistej, durze powrotnym i i szkarlatynie. Była światową pionierka w zakresie zdrowia publicznego.
We współpracy z Rudolfem Weiglem pracowała nad szczepionką przeciw tyfusowi plamistemu. Wyprodukowaną szczepionkę wypróbowała na sobie, co omal nie skończyło się tragicznie – zaszczepione bakterie nie były odpowiednio osłabione.
Dzięki Departamentowi Higieny Ligi Narodów w 1923 roku wyjechała na stypendium do Instytutu Pasteura w Paryżu, gdzie prowadziła badania nad gruźlicą oraz uczestniczyła w pierwszych przygotowaniach szczepionki przeciwgruźliczej BCG.
W 1933 roku została kierownikiem laboratorium analiz lekarskich w Tunisie i pracowała w zespole laureata nagrody Nobla – Charlesa Nicolle’a, gdzie wdrożyła nowe standardy produkcji szczepionek. Podczas podróży naukowych do Meksyku badała tyfus plamisty meksykański, z kolei w Gwatemali wdrożyła szczepionkę Sparrow-Durand.
W roku 1949 zorganizowała program szczepień dla Tunezji przeciw gruźlicy i tyfusowi. W swojej placówce szkoliła wielu amerykańskich i angielskich badaczy.
W czasie II wojny światowej i zajęciu Tunezji przez wojska niemiecko-włoskie ukrywała Polaków – dezerterów z armii niemieckiej, a po wojnie opiekowała się rodakami m.in. pomagając im w znalezieniu pracy.
Angielskie nazwisko zawdzięcza pradziadkowi – brytyjskiemu architektowi, który osiadł w Rosji z zadaniem zaprojektowania zabudowy Petersburga oraz Moskwy. Jego syn zakochał się w Polce.
