Henryk Dobrzański, znany jako “Hubal”, był jednym z najbardziej charyzmatycznych polskich dowódców wojskowych podczas II wojny światowej. Urodził się 22 kwietnia 1897 roku w majątku Dobrzańskich, a swoją karierę wojskową rozpoczął w 1914 roku. Uczestniczył w walkach w czasie I wojny światowej, a po jej zakończeniu związał się z Wojskiem Polskim. W czasie II wojny światowej, po klęsce wrześniowej 1939 roku, Dobrzański postanowił kontynuować walkę z okupantem, tworząc oddział partyzancki, który stał się znany jako Oddział Wydzielony Wojska Polskiego.
W skład jego oddziału weszli głównie żołnierze, którzy nie zdecydowali się na powrót do domów po kapitulacji Warszawy. Dobrzański, z racji swojego przywództwa i umiejętności dowódczych, szybko zyskał sympatię i szacunek swoich żołnierzy. Jego jednostka prowadziła działania partyzanckie w rejonie Kielecczyzny, unikając dużych starć z niemieckim Wehrmachtem, ale aktywnie atakując drobniejsze patrole oraz utrzymując lokalny opór.
W marcu 1940 roku, Dobrzański i jego oddział zaczęli być coraz bardziej zagrożeni przez działania niemieckie. Pomimo prób rozwiązania oddziału przez Związek Walki Zbrojnej, Dobrzański zdecydował się na kontynuację walki, a liczba jego żołnierzy wzrosła do ponad 100. 30 marca 1940 roku, jego oddział stawił opór niemieckiej obławie, odparł atak, zadając przeciwnikowi znaczne straty.
Dobrzański, znany ze swojego patriotyzmu i determinacji, nie tylko walczył z wrogiem, ale także dbał o swoich żołnierzy, regularnie płacąc im za żywność dostarczaną przez lokalną ludność. Jego działania i osobiste poświęcenie przyniosły mu miejsce w polskiej historii jako symbol oporu i walki o wolność.
Henryk Dobrzański “Hubal” zginął 30 kwietnia 1940 roku w wyniku zdrady i obławy, ale jego legenda przetrwała. Dziś jest pamiętany jako bohater narodowy, a jego oddział stał się synonimem polskiego oporu w trudnych czasach okupacji.
