Henryk Dołkowski, urodzony 11 stycznia 1841 roku w Kętach, to jedna z ważniejszych postaci dla rozwoju polskiego rolnictwa, zwłaszcza w zakresie hodowli ziemniaków. Był synem kupca i właściciela małego folwarku i, mimo początkowych planów kontynuowania rodzinnego interesu handlowego, znalazł swoje powołanie w rolnictwie. Po ślubie z córką znanego ziemianina, Adamem Śmiałowskim, rozpoczął dzierżawę folwarków, co dało mu możliwość pełnego zaangażowania się w hodowlę roślin.
W 1878 roku Dołkowski założył własną hodowlę ziemniaków, jednak pierwsze lata były trudne. Z czasem jednak jego wysiłki przyniosły owoce w postaci znakomitych odmian: Piast, Dołega i Taczała. Hojność losu doprowadziła do sytuacji, w której w 1890 roku na wystawie rolniczej w Paryżu otrzymał medal zasługi za swoje osiągnięcia. Jego odmiany zyskały uznanie nie tylko w kraju, ale także w Niemczech, Węgrzech oraz Bułgarii, co jest dowodem na ich wysoką jakość.
Warta uwagi jest historia z 1891 roku, gdy w wyniku epidemii zarazy ziemniaczanej w regionie, jedynie odmiany Dołkowskiego przetrwały, co przyczyniło się do zwiększenia jego sławy i popularności. Jego ziemniaki zaczęły być zamawiane przez rządy państwowe, które dążyły do poprawy jakości upraw wśród swoich rolników. W ciągu swojej kariery Dołkowski zdobył wiele nagród na wystawach, w tym srebrny medal w 1893 roku na wystawie w Hali oraz dyplom honorowy na wystawie we Lwowie w 1894 roku.
Dołkowski był także pionierem wprowadzenia wielu nowych odmian ziemniaków, które później znalazły zastosowanie w hodowli na całym świecie. Jego odmiany, takie jak Switeź, Polanin i Busola, wyróżniały się wysoką wydajnością i odpornością na choroby, co było kluczowe w walce z głodem wśród włościan.
Po śmierci Henryka Dołkowskiego 31 marca 1916 roku, tradycje hodowlane kontynuował syn Wiktor. Postać Dołkowskiego, skromnego i pracowitego człowieka, była źródłem inspiracji dla wielu pokoleń rolników w Polsce, a jego osiągnięcia w dalszym ciągu mają znaczenie dla rolnictwa w kraju.
