Henryk Wieniawski, urodzony 10 lipca 1835 roku w Lublinie, był wybitnym polskim skrzypkiem, kompozytorem oraz pedagogiem, uznawanym za jednego z najwybitniejszych wirtuozów XIX wieku. Już od najmłodszych lat wykazywał niezwykłe zdolności muzyczne, a naukę gry na skrzypcach rozpoczął pod okiem swojego ojca, Tadeusza Wieniawskiego, lekarza i amatora muzyki. W wieku ośmiu lat został przyjęty do Konserwatorium Paryskiego, gdzie studiował pod kierunkiem takich mistrzów jak Joseph Lambert Massart.
Jego kariera skrzypcowa rozwinęła się błyskawicznie. Wieniawski zaczął koncertować w całej Europie, zdobywając sławę dzięki niesamowitej technice i emocjonalnym interpretacjom. Jego kompozycje, takie jak “Polonez D-dur” op. 4, “Koncert skrzypcowy nr 1 fis-moll” op. 14 oraz “Koncert skrzypcowy nr 2 d-moll” op. 22, stały się kamieniami milowymi w literaturze skrzypcowej i są do dziś regularnie wykonywane przez skrzypków na całym świecie.
Wieniawski był również utalentowanym pedagogiem. W 1860 roku został profesorem Konserwatorium w Petersburgu, gdzie jego uczniami byli m.in. Stanisław Barcewicz i Leopold Auer, który później sam stał się wybitnym pedagogiem. Jego metody nauczania, oparte na technice i wyrazistości gry, miały ogromny wpływ na rozwój skrzypcowej szkoły rosyjskiej.
Henryk Wieniawski zmarł 31 marca 1880 roku w Moskwie, pozostawiając po sobie bogaty dorobek artystyczny i pedagogiczny. Jego twórczość charakteryzuje się wirtuozowską techniką, melodyjnością oraz głęboką emocjonalnością, co uczyniło go jednym z najważniejszych kompozytorów i skrzypków w historii muzyki. W uznaniu jego zasług, co pięć lat odbywa się Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu, który jest jednym z najważniejszych wydarzeń muzycznych na świecie.
