Ignacy Daszyński – pierwszy premier niepodległej Polski i głos polskiej lewicy.
Ignacy Daszyński (1866–1936) był jednym z najbardziej charakterystycznych polityków polskiej sceny przełomu XIX i XX wieku. Socjalista, publicysta, działacz niepodległościowy i wybitny mówca, który przez całe życie łączył idee sprawiedliwości społecznej z walką o wolność ojczyzny.
Urodził się w Zbarażu na Podolu, a jego zaangażowanie społeczne i polityczne rozpoczęło się już w młodości. W 1892 roku współtworzył Polską Partię Socjalno-Demokratyczną Galicji i Śląska Cieszyńskiego – ugrupowanie, które jako pierwsze w zaborze austriackim połączyło walkę klasową z dążeniami niepodległościowymi. Daszyński był przekonany, że niepodległa Polska musi być państwem nowoczesnym, demokratycznym i opartym na równości obywateli.
Jako poseł do parlamentu austriackiego od 1897 roku zyskał reputację znakomitego mówcy i obrońcy praw robotniczych. Walczył o wprowadzenie ośmiogodzinnego dnia pracy, powszechnego prawa wyborczego, a także o świeckość państwa i równouprawnienie kobiet.
W listopadzie 1918 roku, tuż przed odzyskaniem przez Polskę niepodległości, stanął na czele Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej w Lublinie. Choć rząd istniał zaledwie kilka dni, jego znaczenie symboliczne było ogromne – to właśnie wtedy po raz pierwszy ogłoszono niepodległość Polski w duchu ludowym i demokratycznym. Daszyński oddał władzę Józefowi Piłsudskiemu, uznając jego autorytet jako Naczelnego Wodza.
W niepodległej Polsce nadal odgrywał kluczową rolę jako przywódca Polskiej Partii Socjalistycznej oraz marszałek Sejmu w latach 1928–1930. Bronił parlamentaryzmu i idei państwa prawa, krytykując autorytarne tendencje sanacji. Mimo choroby do końca pozostał aktywny politycznie i moralnie.
Ignacy Daszyński zmarł w 1936 roku. Dziś jest pamiętany jako symbol lewicy niepodległościowej – polityk uczciwy, oddany sprawie, który łączył wolność z odpowiedzialnością społeczną.
