Jakub Węgierko ur. 26 stycznia 1889 w Warszawie, zm. 2 czerwca 1960 tamże – polski diabetolog i internista żydowskiego pochodzenia, pionier w leczeniu cukrzycy.
Opublikował ponad 150 prac w języku polskim, niemieckim i francuskim. Najważniejsze z nich to „Kwasica cukrzycowa i jej leczenie” z 1927 roku, „O cukrzycy i jej leczeniu” z 1934 roku i „Typowy zespół objawów klinicznych u chorych na cukrzycę ze śpiączką bez zakwaszenia ketonowego” z 1956 roku.
Uważał, że wraz ze wzrostem spożycia węglowodanów zwiększa się utylizacja glukozy w organizmie i w 1926 roku opracował oryginalną metodę leczenia cukrzycy, będącej połączeniem insulinoterapii z bogatą w cukry dietą pełnokaloryczną, ale z ograniczeniem białek i tłuszczów.
Profesor Jakub Węgierko nie cierpiał bufonady i nie stawiał sztucznych granic między sobą a współpracownikami. Miał do siebie wielki dystans i często z siebie żartował. Był ciepłym, życzliwym i bezpośrednim człowiekiem, obdarzonym nieprzeciętną inteligencja i ogromnym poczuciem humoru. Równie swobodnie jak o swojej praktyce lekarskiej rozmawiał o muzyce, sztuce czy innych dziedzinach, często aktorsko przedstawiając opowiadane zabawne historie. Choć ta zdolność u tego znakomitego lekarza akurat nie powinna dziwić – był on młodszym bratem wybitnego polskiego aktora i reżysera teatralnego, założyciela Teatru Dramatycznego w Białymstoku Aleksandra Węgierki.
Jakub Węgierko był synem głównego ogrodnika cmentarza żydowskiego, uczył się w Warszawie, Zurychu, Bernie, a praktykował nie tylko w stolicy, Szczecinie czy Lublinie, ale i Kijowie, Lwowie, Teheranie, Morszynie, Ufie, Jangi-Jul pod Taszkientem i w Londynie.
Był współzałożycielem obecnego Towarzystwa Diabetologicznego, prorektorem WUM w Warszawie, pierwszym rektorem Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie i profesorem UMCS w Lublinie, prezesem Towarzystwa Internistów Polskich i wychowawcą wielu diabetologów.
