Jan Czerski urodził się 15 maja 1845 roku w rodzinie ziemiańskiej z majątku Swołna w guberni witebskiej . Był podróżnikiem, geologiem, geografem, jednym z najwybitniejszych polskich przyrodników drugiej połowy XIX wieku.
Edukację pobierał w Wilnie, jednak nie dokończył jej ze względu na udział w powstaniu styczniowym i zesłanie na Syberię, gdzie został przymusowo wcielony do armii. Tam mając nadzór nad biblioteką garnizonową zaczął dokształcać się w zakresie geologi, mineralogii i paleontologii.
Z powodu złego stanu zdrowia został wkrótce zwolniony z wojska, ale bez prawa powrotu do kraju. Będąc na Syberii poznał Aleksandra Czekanowskiego i Benedykta Dybowskiego, pod okiem których nieformalnie zaczął studiować geologię i biologię.
Prowadził badania geologiczne jeziora Bajkał opracowując jego pierwszą mapę. Przedstawił paleotektoniczny schemat Syberii, który został rozwinięty przez E. Ziussa w pracy “Oblicze Ziemi” i opracował teorię rozwoju rzeźby terenu basenów rzek Dolna Tunguzka i Selenga. W1885 roku na mocy amnestii wyjechał na zaproszenie tamtejszej Akademii Nauk do Petersburga, gdzie wydał „Osteologię ssaków czwartorzędnych”, opisując w tym dziele dwa i pół tysiąca kości zebranych podczas wypraw geologicznych. Zmarł z powodu choroby wywołanej bardzo ciężkimi warunkami zimowania podczas wyprawy w dolny bieg Kołymy.
Jego nazwiskiem nazwano kilka łańcuchów górskich, najwyższy szczyt Gór Bajkalskich, dolinę rzeki Kandat, miasto w Rosji, wiele europejskich ulic, jak również tereny w pobliżu Irkucka, gdzie odkryto i zbadano osiedla pierwotnych ludzi.
