Jan Lechoń a właściwie Leszek Józef Serafinowicz urodził się 13 marca 1899 roku w Warszawie. Wychowany w inteligenckiej rodzinie, wykazał się wrażliwością na sztukę już w młodym wieku. Jego pierwsze sukcesy literackie przyszły jeszcze w czasach szkolnych – w teatrze znajdującym się w Łazienkach Królewskich wystawiono dramat jego autorstwa, a deklamacja własnego wiersza w legendarnej kawiarni “Pod Picadorem” w 1918 roku przeszło do historii literatury,
Jego popularność zaowocowała stypendium, które umożliwiło powstanie miesięcznika poetyckiego “Skamander”, który odegrał istotną rolę w dwudziestoleciu międzywojennym, zmieniając oblicze kultury dwudziestolecia międzywojennego . W 1920 roku opublikował tomik poezji “Karmazynowy poemat”, który zyskał znaczną popularność. Jednakże już rok później pojawiły się problemy psychiczne, które zaowocowały próbą samobójczą i leczeniem w klinice neurologicznej.
Mimo trudności, Lechoń kontynuował twórczość literacką. Jego kolejny tomik, “Srebrne i czarne”, wydany w 1924 roku, był odzwierciedleniem jego stanu psychicznego – pesymistyczny i egzystencjalny. Po sukcesie tego dzieła Lechoń porzucił poezję na rzecz pisania felietonów i założenia pisma satyrycznego “Cyrulik Warszawski”.
Pomimo spędzenia drugiej wojny światowej poza granicami kraju, Lechoń gorzko doświadczył zniewolenia Polski przez ZSRR i zaniepokojony był postawą niektórych swoich kolegów literatów wobec komunizmu. To spowodowało konflikt między nim a Tuwimem oraz Słonimskim.
Jego życie zakończyło się tragicznie w 1956 roku, gdy skoczył z nowojorskiego wieżowca. Do dziś nieznane są dokładne przyczyny jego decyzji samobójczej, spekuluje się o nawrocie choroby psychicznej, nieszczęśliwej miłości oraz tęsknocie za ojczyzną.
