Jan Mikołaj Smogulecki (1610–1656) był niezwykle utalentowanym polskim jezuitą, matematykiem, astronomem i misjonarzem, który odegrał ważną rolę w przekazywaniu europejskiej wiedzy naukowej do Chin. Pochodził z rodziny szlacheckiej w Smogulcu. Jego wykształcenie rozpoczęło się w Polsce, gdzie studiował w Braniewie, Poznaniu i Wilnie, a następnie kontynuował edukację za granicą, m.in. w Fryburgu, gdzie zdobył szeroką wiedzę z zakresu matematyki i astronomii. Już w wieku 16 lat wydał pracę dotyczącą plam słonecznych, co pokazuje jego wczesne zainteresowanie nauką.
Smogulecki miał przed sobą perspektywy polityczne, ale postanowił zrezygnować z tej ścieżki, aby wstąpić do zakonu jezuitów, wybierając życie misjonarza. Jego głównym celem stały się Chiny, dokąd został wysłany z misją szerzenia chrześcijaństwa, ale także europejskiej wiedzy naukowej. W tamtym czasie Chiny były krajem o długiej tradycji naukowej, jednak wielu chińskich uczonych z zainteresowaniem przyjmowało nowinki z Zachodu, szczególnie w dziedzinach matematyki i astronomii, które Smogulecki propagował.
Podczas swojego pobytu w Chinach Smogulecki zyskał uznanie jako naukowiec i misjonarz. Współpracował z chińskim uczonym Xue Fengzuo, z którym razem publikował prace na temat astronomii, m.in. dotyczące obliczeń zaćmień słońca i księżyca. To właśnie w Chinach Smogulecki rozpowszechniał europejską metodę logarytmów, która zrewolucjonizowała podejście do skomplikowanych obliczeń matematycznych. Dzięki niemu logarytmy zaczęły być stosowane w Chinach, co znacznie przyczyniło się do postępu naukowego w tamtym regionie.
W kontekście astronomii, jego prace miały istotne znaczenie nie tylko z punktu widzenia naukowego, ale również praktycznego. Chińscy uczeni korzystali z jego wskazówek przy tworzeniu kalendarzy oraz prognozowania zjawisk astronomicznych. Smogulecki był jednym z tych uczonych, którzy przyczynili się do budowania mostów między kulturami i naukami wschodu i zachodu, co miało długotrwały wpływ na rozwój nauki.
Jan Mikołaj Smogulecki zmarł podczas swojej misji w Chinach w 1656 roku. Choć jego życie było stosunkowo krótkie, jego dziedzictwo przetrwało dzięki współpracy z chińskimi uczonymi i publikacjom naukowym, które kontynuowały jego prace. Jego wkład w rozwój nauki, szczególnie w dziedzinie astronomii i matematyki, pozostaje jednym z bardziej fascynujących przykładów współpracy międzykulturowej w XVII wieku.
