Jarosław Dąbrowski, znany również jako Jarosław Żądło-Dąbrowski, to jedna z najważniejszych postaci w historii Polski, szczególnie w kontekście ruchów rewolucyjnych i wojskowych XIX wieku. Urodził się 13 listopada 1836 roku w Żytomierzu na Wołyniu, będąc członkiem polskiej szlachty. Jego życie i dokonania stanowią istotny element walki o wolność i niepodległość Polski, a także ruchów rewolucyjnych w Europie.
Dąbrowski rozpoczął swoją karierę wojskową w carskiej armii rosyjskiej, gdzie szybko zdobył uznanie za swoje umiejętności i zdolności przywódcze. Jego lojalność wobec sprawy polskiej oraz rosnące zaangażowanie w ruchy narodowowyzwoleńcze sprawiły, że wkrótce zajął się działalnością konspiracyjną przeciwko rosyjskiemu zaborcy. W czasie powstania styczniowego (1863-1864), Dąbrowski pełnił kluczową rolę w organizacji i koordynacji działań powstańczych na terenie Litwy i Białorusi. Jego zdolności strategiczne i taktyczne przyczyniły się do wielu sukcesów powstańców w starciach z wojskami rosyjskimi.
Po upadku powstania styczniowego, Dąbrowski został aresztowany przez Rosjan i skazany na karę śmierci, którą później zamieniono na dożywotnie zesłanie na Syberię. Udało mu się jednak uciec z transportu i poprzez Szwecję dotarł do Paryża, gdzie zaangażował się w ruchy rewolucyjne. W stolicy Francji stał się aktywnym uczestnikiem Międzynarodówki i wspierał Komunę Paryską.
Podczas Komuny Paryskiej w 1871 roku, Dąbrowski odgrywał rolę dowódcy wojskowego, odpowiedzialnego za obronę miasta przed wojskami wersalskimi. Jego strategiczne umiejętności i determinacja przyniosły mu ogromny szacunek wśród rewolucjonistów. Niestety, 23 maja 1871 roku, podczas walk o Paryż, Dąbrowski został śmiertelnie ranny i zmarł kilka dni później.
