Józef Tykociński – Tykociner urodził się we Włocławku, był synem Jakuba Dawida, żydowskiego kupca i Mindli z domu Kowalskiej. Jego ojciec chciał, aby syn przejął rodzinny interes, ale on zafascynowany działaniem telegrafu i aparatu fotograficznego postanowił zajmować się elektroniką. Nie spodobało się to ojcu, zaś konflikt jaki wybuchł z tego powodu doprowadził w 1896 roku do wyjazdu Józefa do Stanów Zjednoczonych.
Tam trafił do Nowego Jorku, gdzie udało mu się znaleźć pracę w Central Technical College na Manhattanie. Tam też po obejrzeniu jednego z seansów w niemym kinie na Brodwayu wpadł na pomysł udźwiękowienia filmu. Zaczął nawet pierwsze próby.
Po dwóch latach wrócił do Polski, gdzie ojciec skapitulował i zgodził się na jego karierę inżynierską. Tykociński kończy gimnazjum w Warszawie, następnie studia w Niemczech, po czym przenosi się do Londynu, gdzie pracuje w International Electric Company London. Następną firma jest The Marconi Wireless Telegraph Company, gdzie wchodzi w skład zespołu, który jako pierwszy na świecie nawiązuje łączność radiową przez Ocean Atlantycki.
W 1903 roku Tykociński wyjeżdża do Berlina, by podjąć pracę w Telefunken i Siemens Und Halske. Zostaje służbowo wysłany do Rosji, w której ma stworzyć system łączności radiowej na potrzeby floty. Wyposażył całą rosyjską marynarkę wojenną w urządzenia komunikacyjne, dzięki czemu była ona pierwszą na świecie flotą w pełni zaopatrzoną w system łączności radiowej. W podziękowaniu otrzymał od Mikołaja II złoty zegarek. W 1918 roku wrócił do Polski, gdzie zaangażował się w rozbudowę łączności radiowej w kraju.
Wrócił też do pomysłu opracowania systemu nagrywania i odtwarzania zsynchronizowanego dźwięku na filmie filmowym. W 1920 roku wyjechał do USA, aby realizować swój pomysł. Od 1921 pracował jako asystent w stacji badawczej na wydziale inżynierii elektrycznej University of Illinois i uzyskał zgodę władz uczelni na zajęcie się tą ideą jak również dostęp do aparatury pozwalającej zrealizować ten pomysł.
9 czerwca 1922 roku podczas konferencji American Institute of Electrical Engineers na zamkniętym pokazie po raz pierwszy publicznie zademonstrował film ze ścieżką dźwiękową nagraną bezpośrednio na filmie. Helena Tykociner, żona wynalazcy, najpierw policzyła do 10 a następnie wypowiedziała słowa: “Zadzwonię” i uderzyła w dzwonek. Zrobił to 3 lata przed uważanym za wynalazcę filmu dźwiękowego, którym był Amerykanin Theodor Case.
System jednak nie został wdrożony – spotkał się z wielkim sprzeciwem ze strony przemysłu filmowego. Do tego doszedł jeszcze konflikt z władzami uczelni, które domagały się przekazania jej praw patentowych do wynalazku, na co Tykociński nie chciał się zgodzić – był to przecież efekt jego prawie 25 lat badań, a nie tylko okresu w jakim był zatrudniony przez uczelnię. Ostatecznie patent na swój wynalazek uzyskał dopiero w 1926 roku, w tym samym czasie pojawiło się już kilka alternatywnych technologii , a w 1927 roku pojawił się pierwszy film dźwiękowy “The Jazz Singer”, który zakończył erę filmu niemego. Finałowa piosenka z tego filmu była też pierwszym w historii przeboje muzycznym wylansowany przez kino. Film ten wyprodukowała wytwórnia Warner Brothers czyli wytwórnia braci Wonsal – polskich emigrantów urodzonych w Krasnosielcu.
Józef Tykociński – Tykociner pracował też nad zagadnieniem efektywności ogniw fotoelektrycznych, metodami testowania kabli wysokiego napięcia, sygnalizacji podwodnej i różnymi modelami anten będących pierwowzorem współczesnego radaru.
