Julian Przyboś (1901–1970) był czołowym polskim poetą, eseistą i tłumaczem, związanym z nurtem Awangardy Krakowskiej. Urodził się 5 marca 1901 roku w Gwoźnicy Dolnej, w rodzinie chłopskiej. Edukację rozpoczął w miejscowej szkole powszechnej, a następnie kontynuował naukę w gimnazjach w Rzeszowie, gdzie zdał maturę w 1920 roku.
Po ukończeniu gimnazjum, Przyboś podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W tym okresie związał się z grupą literacką Awangarda Krakowska, której był jednym z głównych przedstawicieli. Jego debiut literacki przypadł na 1922 rok, kiedy to opublikował wiersz “Cieśle” w czasopiśmie “Skamander”. W 1925 roku ukazał się jego pierwszy tomik poezji zatytułowany “Śruby”.
W okresie międzywojennym Przyboś pracował jako nauczyciel języka polskiego w gimnazjach w Chrzanowie, Cieszynie i Warszawie. Jego twórczość z tego czasu charakteryzowała się nowatorskim podejściem do formy i języka poetyckiego, co było zgodne z założeniami Awangardy Krakowskiej, dążącej do odnowy poezji poprzez zerwanie z tradycją i wprowadzenie nowych środków wyrazu.
Podczas II wojny światowej Przyboś przebywał we Lwowie, gdzie angażował się w działalność kulturalną i edukacyjną. Po zakończeniu wojny powrócił do Polski i osiedlił się w Krakowie. W latach 1947–1951 pełnił funkcję posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego w ambasadzie RP w Szwajcarii. Następnie, w latach 1951–1955, był dyrektorem Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie.
Twórczość Juliana Przybosia obejmuje liczne tomiki poezji, w tym “Oburącz” (1926), “Sponad” (1930), “W głąb las” (1932) oraz “Równanie serca” (1938). Jego poezja cechuje się precyzją języka, metaforyką oraz dążeniem do uchwycenia istoty rzeczywistości poprzez obrazowanie i konstrukcję formalną. Przyboś był również autorem esejów literackich, w których analizował zagadnienia związane z poezją i sztuką.
Julian Przyboś zmarł 6 października 1970 roku w Warszawie. Jego dorobek literacki wywarł znaczący wpływ na rozwój polskiej poezji XX wieku, a jego nowatorskie podejście do formy i języka poetyckiego stało się inspiracją dla kolejnych pokoleń twórców.
