Karolina Lanckorońska (1898–2002) była wybitną polską arystokratką, historyczką sztuki oraz aktywistką, której życie i działalność miały znaczący wpływ na kulturę i historię Polski. Urodziła się w rodzinie szlacheckiej, a jej edukacja odbywała się w prestiżowych szkołach, gdzie rozwijała swoje zainteresowania artystyczne i literackie.
Lanckorońska jest szczególnie znana z działalności w zakresie ochrony polskiego dziedzictwa kulturowego. Po II wojnie światowej, kiedy wiele cennych dzieł sztuki z Polski zostało zniszczonych lub zagrabionych, podjęła wysiłki na rzecz ich repatriacji. Z jej inicjatywy zorganizowano wiele wystaw i wykładów, które miały na celu popularyzację polskiej sztuki za granicą, a także przywrócenie narodowej świadomości kulturowej.
Jednym z jej kluczowych osiągnięć było założenie fundacji, która miała na celu wsparcie badań nad historią sztuki. Lanckorońska nie tylko zbierała i dokumentowała zbiory sztuki, ale także publikowała liczne prace naukowe, w których opisywała polską sztukę i jej miejsce w europejskim kontekście. Była również aktywną członkinią międzynarodowych towarzystw naukowych, co podkreślało jej zaangażowanie w globalne badania nad sztuką.
W 1992 roku Lanckorońska wydała książkę, w której przedstawiła swoje wspomnienia oraz refleksje na temat minionych czasów, co okazało się niezwykle cennym źródłem wiedzy o polskiej arystokracji i jej roli w historii. Jej twórczość literacka oraz działalność badawcza były nie tylko sposobem na dokumentowanie przeszłości, ale także na inspirowanie przyszłych pokoleń.
Karolina Lanckorońska zmarła w 2002 roku, ale jej dziedzictwo trwa nadal. Dziś jest pamiętana jako nie tylko znakomita badaczka, ale również osoba, która przez całe swoje życie walczyła o zachowanie polskiego dziedzictwa kulturowego i inspirowała innych do działania w tym zakresie. Jej prace i osiągnięcia pozostają znaczącym elementem polskiej kultury i historii, a także przykładem dla przyszłych pokoleń pasjonatów sztuki i historii.
