Kazimierz Noiszewski urodził się 11 września 1859 roku w Wilnie. Był wybitnym lekarzem okulistą, docentem Wojskowej Akademii Medycznej w Sankt Petersburgu, profesorem Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie i Uniwersytetu Warszawskiego, wynalazcą elektroftalmu.
Po upadku powstania styczniowego wraz z rodziną został zesłany do Rosji. Ukończył gimnazjum w Orle, a następnie medycynę w Moskwie. Tytuł specjalisty w dziedzinie okulistyki uzyskał w 1886 roku w Krakowie, dodatkowo kształcił się w Wiedniu i Paryżu, by następnie wrócić do Rosji, gdzie założył klinikę okulistyczną. Uzyskuje ona wielki rozgłos, a stosowane przez niego innowacyjne metody były krokiem milowym w leczeniu i wspieraniu osób niewidomych.
Do jego najważniejszych osiągnięć należy opracowanie zasady działania elektrofalmu tzw. sztucznego oka. Był to aparat dla niewidomych, który za pomocą płytki selenowej i występujących w niej zmienności przewodnictwa selenu, przetwarzał bodźce wzrokowe na czuciowe i dźwiękowe. Na czole niewidomej osoby umieszczana była fotokomórka, która za pomocą przesyłanych sygnałów elektrycznych zauważone źródła światła przekształcała w dźwięk. Dzięki temu, analizując natężenie sygnału, dało się określić, gdzie znajdują się źródła światła lub ciemne obszary. Noiszewski uchodzi również za wynalazcę trychestozjometru do badania wrażliwości czuciowej oka.
Kazimierz Noiszewski pozostawił po sobie ponad 180 prac w języku polskim, rosyjskim, niemieckim i francuskim. Do najcenniejszych z nich należą prace nad jaglicą i jaskrą.
