Kazimierz Pułaski (1745-1779) był jednym z najważniejszych bohaterów wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych oraz wybitnym polskim patriotą i dowódcą wojskowym. Urodził się w Warszawie w rodzinie szlacheckiej, związanej z ruchem patriotycznym i walką o wolność Polski.
Pułaski już w młodym wieku zaangażował się w działalność polityczną i militarną. W 1768 roku wziął udział w konfederacji barskiej, zbrojnym zrywie polskiej szlachty przeciwko rosyjskiej dominacji i ingerencji w sprawy Rzeczypospolitej. Jako jeden z liderów konfederacji, Pułaski wykazał się niezwykłą odwagą i umiejętnościami dowódczymi, co przyniosło mu uznanie zarówno w kraju, jak i za granicą. Niestety, po upadku konfederacji został zmuszony do emigracji, najpierw do Prus, a potem do Francji.
W 1777 roku Pułaski przybył do Ameryki Północnej, gdzie zyskał sławę jako „ojciec amerykańskiej kawalerii”. Jego przybycie do Stanów Zjednoczonych było wynikiem rekomendacji Benjamina Franklina, który docenił jego doświadczenie wojskowe. Pułaski szybko zyskał zaufanie i wsparcie George’a Washingtona, stając się jednym z najważniejszych dowódców w armii amerykańskiej.
Jednym z największych osiągnięć Pułaskiego było zorganizowanie i dowodzenie Legionem Pułaskiego, elitarną jednostką kawalerii, która odegrała kluczową rolę w wielu bitwach. W bitwie pod Brandywine (1777) Pułaski uratował życie George’a Washingtona, co przyniosło mu szerokie uznanie. Jego taktyka wojskowa i innowacyjne podejście do prowadzenia działań kawaleryjskich były nieocenione w walce o niepodległość USA.
Pułaski zginął z ran odniesionych w bitwie pod Savannah w 1779 roku. Jego heroiczna śmierć uczyniła go męczennikiem sprawy amerykańskiej i polskiej wolności. Pośmiertnie został uhonorowany licznymi pomnikami i odznaczeniami zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w Polsce. W 2009 roku, w uznaniu jego zasług, prezydent Barack Obama nadał mu honorowe obywatelstwo Stanów Zjednoczonych, co uczyniło go jednym z ośmiu cudzoziemców w historii, którzy otrzymali to wyróżnienie.
W 1996 roku naukowcy z Georgia Southern University ekshumowali i przebadali szczątki generała. Początkowo myślano, że ekshumowana osoba jest kobietą – świadczyły o tym kobieca budowa miednicy i kości czaszki, a w szczególności szczęki. Z drugiej strony miała ona charakterystyczne ślady po otrzymanej przez Pułaskiego ranie wojennej, identyczny wzrost oraz zużycie miednicy, wskazujące na intensywne jeżdżenie konno. Aby rozwiać wątpliwości porównano materiał genetyczny z DNA polskiej krewnej Pułaskiego i potwierdzono ich zgodność.
Według amerykańskich badaczy, generał brygady Kazimierz Pułaski w istocie był interpłciowym mężczyzną z syndromem wrodzonego przerostu nadnerczy, biologiczną kobietą, której organizm wydzielał duże ilości męskich hormonów płciowych, co przekładało się to na występowanie u niego zarostu, zakoli czy niskiego głosu
