Ludwik Szaciński de Rawicz (1844–1894) był polskim fotografem, który zdobył uznanie jako jeden z czołowych portrecistów w Norwegii pod koniec XIX wieku. Urodzony 16 kwietnia 1844 roku w Suwałkach, Szaciński pochodził z rodziny Feliksa i Józefy z domu Frydrych. W młodości uczęszczał do Szkoły Kadetów w Warszawie. W 1863 roku, podczas powstania styczniowego, aktywnie uczestniczył w walkach, osiągając stopień podporucznika kawalerii. Po odniesieniu poważnych ran i z wyrokiem śmierci za udział w powstaniu, zmuszony był opuścić Polskę.
Po rocznym pobycie w różnych krajach europejskich, w 1865 roku osiedlił się w Christianii (obecnie Oslo). Dzięki talentowi i umiejętnościom szybko zdobył renomę jako fotograf. W 1867 roku otworzył własne atelier przy Rådhusgata 11, które później przeniósł w okolice Stortorvet i Karl Johans gate. Jego prace były wielokrotnie nagradzane na wystawach w Wiedniu, Paryżu, Dreźnie, Filadelfii oraz w Christianii.
Szaciński był również inicjatorem powstania Norweskiego Towarzystwa Fotograficznego oraz Związku Zawodowego Fotografów, którym przewodniczył przez wiele lat. W 1888 roku otrzymał tytuł oficjalnego fotografa królewskiego, co świadczyło o jego wysokiej pozycji w norweskim środowisku artystycznym.
W 1871 roku poślubił Huldę Hansen, córkę rybaka. Żona aktywnie wspierała go w pracy, pozując do fotografii, a po jego śmierci prowadziła rodzinne atelier. Mieli syna Stanisława (Stanni), który kontynuował tradycje fotograficzne rodziny, prowadząc własne studia w różnych miastach Norwegii.
Szaciński pasjonował się myślistwem, szczególnie polowaniami na bekasy, za co przyjaciele nadali mu przydomek “Bekasiński”. Był aktywnym członkiem norweskiego Towarzystwa Łowieckiego. Interesował się również okultyzmem, co wyniósł z domu rodzinnego.
Mimo sukcesów zawodowych i uznania, Szaciński nigdy nie czuł się w pełni zintegrowany z norweskim społeczeństwem. Tęsknota za ojczyzną i poczucie obcości w nowym kraju przyczyniły się do pogorszenia jego stanu psychicznego. 8 lipca 1894 roku popełnił samobójstwo w domku myśliwskim na wyspie Ormøya. Został pochowany w Christianii z wielkimi honorami, a na jego trumnę wysypano ziemię przywiezioną z Polski, zgodnie z jego życzeniem.
Ludwik Szaciński pozostawił po sobie bogaty dorobek fotograficzny, dokumentujący zarówno osobistości tamtych czasów, jak i życie codzienne w Norwegii. Jego prace są cenione za wysoką jakość artystyczną i stanowią ważny element dziedzictwa kulturowego zarówno Polski, jak i Norwegii.
