Stanisław Żółkiewski (1547-1620) był jednym z najwybitniejszych dowódców wojskowych i polityków Rzeczypospolitej Obojga Narodów, znanym zarówno ze swoich umiejętności militarnych, jak i z oddania sprawom państwa. Urodził się w Żółkwi, w rodzinie szlacheckiej, co zapewniło mu solidne wykształcenie i przygotowanie do służby publicznej.
Żółkiewski rozpoczął swoją karierę wojskową w młodym wieku, biorąc udział w licznych kampaniach wojennych, które umocniły jego reputację jako zdolnego i odważnego dowódcy. W 1588 roku wsławił się w bitwie pod Byczyną, gdzie walczył po stronie króla Zygmunta III Wazy przeciwko arcyksięciu Maksymilianowi Habsburgowi. To zwycięstwo zapewniło Zygmuntowi III tron polski, a Żółkiewskiemu uznanie i awans.
Jednym z najważniejszych osiągnięć Żółkiewskiego była bitwa pod Kłuszynem w 1610 roku, gdzie jego siły pokonały znacznie liczniejsze wojska rosyjsko-szwedzkie. Sukces ten otworzył drogę do zajęcia Moskwy i umożliwił krótkotrwałe osadzenie na tronie moskiewskim Władysława IV Wazy, syna Zygmunta III. Był to moment wielkiego triumfu, który przyniósł Żółkiewskiemu sławę i uznanie w całej Europie.
Oprócz osiągnięć militarnych, Żółkiewski pełnił ważne funkcje państwowe. Był hetmanem wielkim koronnym, a także kanclerzem wielkim koronnym, co czyniło go jednym z najważniejszych doradców królewskich. Jego działania polityczne były zawsze nakierowane na wzmocnienie państwa i ochronę jego granic. Żółkiewski był również autorem “Początki i progres wojny moskiewskiej”, dzieła, które nie tylko opisuje jego kampanie wojenne, ale także stanowi cenny dokument epoki.
Stanisław Żółkiewski zginął w bitwie pod Cecorą w 1620 roku, walcząc przeciwko Imperium Osmańskiemu. Jego śmierć była wielkim ciosem dla Rzeczypospolitej, a jego postać stała się symbolem męstwa i poświęcenia dla ojczyzny. Po śmierci Żółkiewski został pochowany w Żółkwi, a jego grób stał się miejscem pamięci narodowej.
