17 kwietnia 1887 roku urodziła się Stefania Horovitz – jedna z najbardziej uzdolnionych chemiczek jądrowych na świecie, prowadziła pionierskie prace badawcze nad radioaktywnością oraz izotopami.
Stefania Horovitz kształciła się w trybie indywidualnym na Uniwersytecie Wiedeńskim i w ciągu siedmiu lat ukończyła studia oraz studia doktoranckie z chemii organicznej. Wspólnie z Ottonem Hönigschmidem eksperymentalnie potwierdziła istnienie izotopów. Dowiodła także, że niektóre domniemane wówczas pierwiastki są w istocie izotopami. Jej eksperymenty i analizy pozwoliły na sformułowanie powszechnie dziś znanych podstawowych praw dotyczących izotopów.
Podczas I wojny światowej straciła rodziców. Z powodu kłopotów osobistych i rodzinnych, porzuciła pracę naukową i przez krótki czas mieszkała w Polsce, następnie wróciła do Wiednia. Zainteresowała się działalnością charytatywną i psychologią indywidualną. W 1924 roku, wspólnie z Alice Friedmann, otworzyła centrum edukacyjne dla dzieci sprawiających kłopoty wychowawcze i mających trudności w nauce.
W 1937 roku, z powodu represji wobec obywateli pochodzenia żydowskiego, zdecydowała się wyjechać z Wiednia i wróciła z siostrą Zofią do Warszawy. W czasie niemieckiej okupacji znalazła się w getcie. Razem z siostrą miały okazję uciec, jednak w obawie przed prześladowaniem ukrywających się Żydów obie zdecydowały się stawić na Umschlagplatz, skąd zostały przetransportowane do obozu zagłady w Treblince. Obie zostały tam zamordowane w komorze gazowej.
Stefania Horovitz zdolnościami naukowymi bez wątpienia nie ustępowała Marii Skłodowskiej-Curie – była też często do niej porównywana. Obie chemiczki pochodziły z Polski, urodziły się w Warszawie i miały podobne zainteresowania naukowe. Jej finezyjna i niezwykle precyzyjna praca z pewnością zasługiwała na Nagrodę Nobla.
