Wacław Szuniewicz (1892–1963) to postać wyjątkowa, której działalność łączyła służbę medyczną z misją duchową i naukową. Urodzony w Głębokiem, w rodzinie o szlacheckich korzeniach, od najmłodszych lat był świadkiem historii naznaczonej powstaniem styczniowym. Ukończył studia medyczne w Moskwie w 1917 roku, zdobywając dyplom lekarza. Jego życie naznaczone było licznymi trudnościami, m.in. wcieleniem do armii carskiej, zatruciem gazowym, tyfusem oraz ciężkimi operacjami, które niemal pozbawiły go zdrowia.
Po powrocie do Polski w 1922 roku, Szuniewicz pracował jako pediatra na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Był inicjatorem powstania „Kropli Mleka” – żłobka dla biednych dzieci oraz „Kuchni Mlecznej” dla niemowląt. Jego pasja i zaangażowanie zaowocowały stworzeniem czterech stacji opieki nad niemowlętami, które sam prowadził bez wynagrodzenia.
W 1927 roku wstąpił do Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego à Paulo, a w 1930 roku wyruszył na misje do Chin. Tam zorganizował szpital w Xingtai, który z 19 łóżek rozwinął się do 100. Pod jego kierunkiem działało 18 przychodni, a dzięki intensywnej pracy przeprowadzał nawet 35 operacji okulistycznych dziennie, w tym 800 operacji zaćmy rocznie. Jego innowacyjne podejście i organizacja pomocy medycznej przyniosły mu ogromną sławę w Chinach. Był także pionierem chirurgii okulistycznej, szczególnie w zakresie leczenia astygmatyzmu rogówkowego.
Po opuszczeniu Chin w 1949 roku, Szuniewicz kontynuował swoją działalność naukową i duszpasterską w Stanach Zjednoczonych i Brazylii. Współpracował z Uniwersytetem Yale, gdzie prowadził badania nad chirurgią refrakcyjną. Choć wiele jego rękopisów nie doczekało się publikacji, jego badania zostały uznane i potwierdzone przez środowisko naukowe.
W Brazylii Wacław Szuniewicz poświęcił się pracy z Polonią, tworząc biblioteki i angażując się w życie społeczne. Jego wielojęzyczność i oddanie pracy misyjnej przysporzyły mu uznania. Do końca życia służył jako kapłan i lekarz, pozostając wiernym swoim korzeniom i ideałom.
