Walery Sławek, pseudonim „Gustaw”, „Soplica” urodził się 21 października 1879 w Strutynce. Był polskim politykiem okresu II Rzeczypospolitej, trzykrotnym premierem Polski, marszałkiem Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, wolnomularzem, podpułkownikiem dyplomowanym piechoty Wojska Polskiego, liderem obozu sanacyjnego , jednym z głównych twórców założeń konstytucji kwietniowej.
Był sumieniem Józefa Piłsudskiego, człowiekiem o krystalicznej uczciwości, co przyznawali mu nawet jego najwięksi przeciwnicy polityczni. Nigdy nie założył rodziny, a całe życie poświęcił służbie Polsce.
W 1924 roku, po ukazaniu się książki “Rok 1920”, Piłsudski zamieścił tam taką oto dedykację:
„Kochany Gustawie! Jeszcze wczoraj widziałem twe rozdrażnione na mnie oczy i myślałem, ileż to razy mieliśmy na siebie w życiu rozdrażnione oczy. Jesteśmy jak dwa stare, niezmęczone konie, co chodząc często jakimiś wertepami osobno, spotykają się na prostym gościńcu swego życia raz po raz, by się przywitać wesoło i stanąć razem do ciągnięcia tej samej bryki. Ciągnęliśmy dawniej razem kałamaszki i bryczulki, ciągnęliśmy i ciężkie ładowne często błotem bryki – znane, stare, niezmęczone konie! Śmieszne, co?! Na gwiazdkę, mój drogi, przyjmij wraz z książką przyjaźń i serca całej rodziny.”
Józef Piłsudski i Walery Sławek poznali się prawie ćwierć wieku wcześniej, pracowali razem jako kierownicy organizacji bojowej PPS, brali udział w akcji pod Bezdanami. Sławek posługiwał się wtedy pseudonimem Gustaw.
Walery Sławek cieszył się wielkim zaufaniem Piłsudskiego. Zastępował go w poufnych kontaktach z oficerami wywiadu austriackiego, podczas I wojny światowej nadzorował działalność konspiracyjnej POW, a w roku 1920 był łącznikiem między Piłsudskim a Semenem Petlurą. Nazywano Sławka „osobistym ambasadorem Marszałka” oraz jego „oczami i uszami”. Jako jeden z nielicznych posiadał przywilej zwracania się do niego po imieniu.
Miał być kolejnym prezydentem, jednak po śmierci Piłsudskiego stał się obiektem intryg, a jego pozycja polityczna była stopniowo osłabiana. Wykorzystywano jego szlachetność i uczciwość, pozbawiano go po kolei wszystkich funkcji.
3 kwietnia 1939 roku, o godzinie, w której zmarł Piłsudski popełnił samobójstwo.
