Władysław Tryliński (ur. 20 czerwca 1878 w Telszach, zm. 6 lutego 1956 w Warszawie) był wybitnym polskim inżynierem komunikacji, którego innowacyjne projekty znacząco wpłynęły na rozwój infrastruktury drogowej i mostowej w Polsce. Jego najbardziej znanym wynalazkiem jest sześciokątna płyta betonowa, znana jako “trylinka”, która zrewolucjonizowała budowę nawierzchni drogowych.
Po ukończeniu Gimnazjum Praskiego w Warszawie w 1896 roku, Tryliński kontynuował naukę na wydziale fizyczno-matematycznym Uniwersytetu w Petersburgu, a następnie w 1902 roku ukończył Instytut Inżynierów Dróg Komunikacji im. Cara Aleksandra I w Petersburgu. Jego kariera zawodowa rozpoczęła się od pracy przy projektowaniu Kolei Czarnomorskiej w Jekaterynburgu, a od 1904 roku pracował w Wileńskim Okręgu Dróg Komunikacji, gdzie nadzorował budowę około 200 mostów drogowych oraz zastępowanie drewnianych konstrukcji bardziej trwałymi materiałami, głównie żelbetem. Podczas I wojny światowej, w latach 1915–1917, Tryliński kierował pracami drogowymi dla wojska w Kiszyniowie i Pskowie, pełniąc funkcję generała. W 1918 roku objął stanowisko naczelnika oddziału technicznego I Korpusu Wschodniego gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego w Bobrujsku. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, na początku lat 20. XX wieku, został dyrektorem Robót Publicznych w Okręgowej Dyrekcji Robót Publicznych województwa warszawskiego, a następnie naczelnikiem wydziału komunikacyjno-budowlanego w Urzędzie Wojewódzkim Warszawskim.
W 1929 roku, we współpracy z inżynierem Stefanem Bryłą, Tryliński zaprojektował pierwszy w Europie spawany most drogowy nad rzeką Słudwią w Maurzycach koło Łowicza. Ta innowacyjna konstrukcja była przełomem w inżynierii mostowej, zastępując tradycyjne połączenia nitowe spawaniem elektrycznym, co uprościło i przyspieszyło proces budowy mostów. Jednak największą sławę przyniosło mu opatentowanie w 1933 roku technologii układania twardej nawierzchni drogowej z betonowych płyt sześciokątnych, znanych jako “trylinka”. Płyty te były łatwe w produkcji i montażu, a ich sześciokątny kształt zapewniał większą wytrzymałość i trwałość nawierzchni. Trylinka była masowo produkowana i stosowana w budowie dróg w międzywojennej Polsce, a jej popularność przetrwała wiele dekad.
Władysław Tryliński był również wynalazcą żelbetowych podkładów kolejowych, które okazały się bardziej sztywne, wytrzymałe i sprężyste niż dotychczasowe konstrukcje stosowane na torach. Jego innowacje przyczyniły się do modernizacji infrastruktury kolejowej w Polsce. a swoje osiągnięcia został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski w 1923 roku oraz Złotym Krzyżem Zasługi w 1939 roku. Po II wojnie światowej pracował w Ministerstwie Komunikacji, oceniając projekty budowy trasy W-Z i odbudowy warszawskiego węzła kolejowego, a od 1951 roku aż do śmierci w 1956 roku był zatrudniony w Ministerstwie Transportu Drogowego i Lotniczego.
Władysław Tryliński pozostaje postacią o ogromnym znaczeniu dla polskiej inżynierii komunikacyjnej. Jego innowacyjne rozwiązania, zwłaszcza trylinka i spawany most w Maurzycach, na trwałe wpisały się w historię polskiej myśli technicznej i do dziś są świadectwem jego geniuszu inżynierskiego.
