Włodzimierz Zagórski – generał Wojska Polskiego, oficer wywiadu i współtwórca polskiego lotnictwa wojskowego.
Urodził się 21 stycznia 1882 roku w Saint-Martin-Lantosque we Francji. Jego ojciec, Jan Zagórski, był zesłańcem syberyjskim i uczestnikiem powstania styczniowego, a matka pochodziła z risyjskiej arystokracji. Kształcił się w Austrii i we Francji, a w 1910 roku ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu.
Służbę wojskową rozpoczął w armii austro-węgierskiej. W latach 1914–1916 pełnił funkcję szefa sztabu Legionów Polskich, gdzie wszedł w ostry konflikt z Józefem Piłsudskim. Po odzyskaniu niepodległości służył w Wojsku Polskim jako oficer sztabowy. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, a następnie awansował na szefa Departamentu IV Żeglugi Powietrznej w Ministerstwie Spraw Wojskowych, odpowiadając za rozwój lotnictwa wojskowego.
W czasie zamachu majowego w 1926 roku opowiedział się po stronie legalnego rządu. Po zwycięstwie Piłsudskiego został internowany, a następnie objęty śledztwem w sprawie tzw. afery Francopolu – dotyczącej niekorzystnych zakupów sprzętu lotniczego we Francji.
6 sierpnia 1927 roku, po zwolnieniu z aresztu, dotarł pociągiem z Wilna do Warszawy. Ostatni raz widziano go w okolicach Łazienek Królewskich. Od tego momentu zaginął bez śladu. Pomimo licznych hipotez – od samobójstwa po zabójstwo polityczne – jego los do dziś pozostaje niewyjaśniony.
Włodzimierz Zagórski zapisał się w historii jako wybitny organizator i żołnierz, ale także ofiara politycznych napięć II RP. Tajemnica jego zaginięcia wciąż budzi zainteresowanie badaczy i historyków.
