Zygmunt Mineyko (ur. 11 maja 1840 w Bałwaniszkach koło Wilna, zm. 27 grudnia 1925 w Atenach) był polskim arystokratą, inżynierem, wojskowym i naukowcem, który odegrał znaczącą rolę zarówno w historii Polski, jak i Grecji.
Mineyko pochodził z polskiej rodziny szlacheckiej. Był synem powstańca listopadowego. W 1858 roku ukończył liceum w Wilnie, po czym dzięki wsparciu szwagra, Aleksandra Tylmana, oraz rosyjskiego generała Eduarda Totlebena, wstąpił do Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu. Jednakże, z powodu narastających napięć politycznych, w 1861 roku powrócił w rodzinne strony, angażując się w działalność antyrosyjską.
W obliczu represji carskich, Mineyko udał się do Włoch, gdzie kształcił się w Szkole Wojskowej w Genui, przygotowującej ochotników do przyszłego powstania. Po wybuchu powstania styczniowego w 1863 roku powrócił do kraju, dołączając do oddziału Mariana Langiewicza. Dowodził kosynierami w bitwach pod Chrobrzem i Grochowiskami. Po rozbiciu oddziału został aresztowany przez Austriaków, ale udało mu się zbiec. Na Litwie objął funkcję naczelnika wojennego powiatu oszmiańskiego, organizując oddział powstańczy. Po klęsce pod Rosoliszkami został schwytany przez Rosjan i skazany na śmierć, jednak dzięki łapówkom wyrok zamieniono na 12 lat katorgi na Syberii.
W 1865 roku Mineyko zdołał uciec z zesłania, docierając do Paryża pod fałszywym nazwiskiem hrabiego Meberthe. Spotkał się tam z Napoleonem III, przekazując informacje o francuskich oficerach zesłanych na Syberię. W ramach wdzięczności rząd francuski umożliwił mu studia w École Militaire, które ukończył z dyplomem inżyniera lądowego. Następnie pracował przy budowie infrastruktury w Bułgarii, Turcji i Grecji. W 1870 roku brał udział w wojnie francusko-pruskiej po stronie Francji.
Mineyko osiedlił się w Grecji, gdzie został naczelnym inżynierem prowincji Epiru i Tesalii. W 1878 roku dokonał znaczącego odkrycia archeologicznego, odnajdując ślady świątyni Zeusa w Dodonie. Stworzył mapy topograficzne i etnologiczne Epiru oraz opublikował liczne prace naukowe dotyczące historii i kultury Grecji. W 1880 roku poślubił Prozerpinę Manarys, córkę dyrektora liceum w Janinie. W 1891 roku rodzina przeniosła się do Aten, gdzie Mineyko objął stanowisko głównego inżyniera w Ministerstwie Robót Publicznych. Brał udział w renowacji Stadionu Panathinaiko, na którym odbyły się pierwsze nowożytne Igrzyska Olimpijskie w 1896 roku. Podczas I wojny bałkańskiej jego plany strategiczne przyczyniły się do zwycięstw greckich sił, zwłaszcza w bitwie pod Bizani.
Zygmunt i Prozerpina Mineykowie mieli siedmioro dzieci. Ich córka, Zofia, wyszła za mąż za Jeorjosa Papandreu, trzykrotnego premiera Grecji. Ich wnuk, Andreas Papandreu, oraz prawnuk, Jorgos Papandreu, również pełnili funkcję premiera Grecji. Mineyko został uhonorowany przez grecki parlament tytułem honorowego obywatela w 1910 roku oraz Złotym Krzyżem Orderu Jerzego I w 1913 roku. Podczas wizyty w Polsce w 1922 roku otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari oraz trzykrotnie Krzyż Walecznych. Zmarł w Atenach w 1925 roku, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo naukowe i inżynieryjne.
